İrsal

Sen gözlerin bağlı yürüyorsun hayatı
duygularının tökezlemesi bu yüzden...

Işığını kesmişsin güneşin
duvarlarında hayali aynan
bencil fikirlerini zikrettiğin yırtık cümlelerle
en güzeli sen, en güzel sen! Diyor

-gün gelir bir fırtına kopar kırılır ayna rüzgârın ıslığında
ateşin eteklerinden dökülür kum!-

Lâl olur,
yama tutmaz kaktüs dilin daladığı yürekler.
Yetişmez örtmeye özrünü
kifayetsiz kalır boyunları eğik cümleler...

Silinmiş boş çerçeveler kalır şehrin duvarlarında
olmayacak bir varmışsın gibi
hiç yokmuş diyerek döker sararan yapraklarını takvimler
kâh ayağı sekili bir at
kâh yılkı gibi koşar akrebin haylaz ayakları altında zaman

-yani anlayacağın
sen olmasan da dönmeye devam eder devran-

Devindikçe bilenir çarkı
her eşya, her canlı ve her insan eskir hayatta
ruhlar yükselir semaya
bir hoş seda bırakabildiysen hayata
altın iplikle dokunur mahlasın yankılanır evrenin boşluğunda...

-Unutma
her beden böceklere yem toprağın koynunda!-