Işığı Kapatmayın Ne Olur Korkuyorum Ben Bu Gece

Işığı kapatmayın,
bu gecede uyuyamadım, aslında sadece biraz uyumak istemiştim.
onun üzerine beyaz bir bez parçası örtmüşlerdi ince ve zarifti,


beyaz bir sayfa,
tükenmez dedikleri bir kalem.

Oysaki bu hayatta ben bile yavaş yavaş biterken, tükenirken basit bir kalem parçası nasılda tükenmezdi.
anlamadın galiba, tükeniyorum, kalemler kurtarmaz bizi
ellerini benden çekiyorsun ve ben annemi kaybeder gibi kanıyorum.
o beyaz örtü senin zarif,zayıf bedenini örten örtü, kapatıyor bizi
anneme yanar gibi yanıyorum sana, annem beni hiç öpmiyecek saçlarıma dokunamıyacak gibi kanıyorum sana..
kan revan içinde kalıyorum.

ışığı kapatmayın ne olur korkuyorum ben bu gece