Işığım Sen Üflemedikçe Sönmeyecek Biliyorum

Dudağımda gül kokusu var,
Gözlerimde hüzün...

Hayata isyanımdır,
Ruhsal çöküntüm...

Nefes almak acı verse de,
Alacaksın! Yok bir çözüm...

Mutluluk boğuyor,
Daralıyor bedenim...

İstesem de gülemiyorum,
İzin vermiyor kederim...

Ne bir desteğim var,
Ne bir "kendim"...

Çökmeye bırakılmış,
Harabe gibi "benliğim"...

Dokunuldukça dökülüyor,
Her bir yerim...

Korkuyorum! Bir gün tamamen yıkılmaya,
Mutluyum! Diyorum, Hiç olmasamda...

Her aldığım nefeste; ruhum çıkıp, tekrar giriyormuşcasına,
Yanıyor "kalbim"...

Devam ettikçe,
Kesiliyor hep nefesim...

Gözlerim dolu dolu bakıyorum yarına,
İçimin burukluğunda yaşıyorum her anı...

Uzandığım eli tutuyorum ama,
O el her kayışında eriyorum mum misali...

Eriyorum belki ama,
Işığım sen üflemedikçe sönmeyecek "biliyorum"...