Işık Gönlü Kör Eylemez

Gamlanma gönül böylesine,
Değmez.
Sanma bu ömür sonsuz,
Bitmez.
Daha yolun başındasın,
Yoruldum diyorsun.
Sonra inkar edip,
Çalkalanıyordum,
Duruldum diyorsun.
Oysaki kaç yeminler ettin
Sonra kaç kez bozdun.
Kalemi kağıdı bıraktın,
Taşlara ağaçlara yazdın,
Yüreğine kazıdın.
Bu nasıl unutmuşluk,
Bu nasıl durulmuşluk ki
Eskiden gün ışırken uyurdun
Şimdi hiç uyumaz oldun.

Bu ömrü bir kez yaşayacaksak,
Yık artık gönül duvarını,
Yırt, yak yazdığın bütün satırları
Akşam erken uyu
Sabah erken kalk.
Göreceksin;
Hayat güneşle daha berrak.
İnan !
Işık gönlü kör eylemez.

10.05.1995