İsimsiz

Gözlerindeki kederde boğuluyordum,

yüzmeyi bilmeyen kuş gibi, 

Sevmeyi öğreniyordum seni, 

sevda nehrine girmemiş bir âşık gibi. 

Gecenin karanlığında kayboluyordum,
Yıldızsız bir gökyüzü altında, yalnız, sessiz.
Ellerim boşluğa uzanıyordu,
Sanki seni bulmak için, seni hissetmek için,
Ama sadece soğuk bir rüzgar vardı,
Ve sessiz bir hüzün sarıyordu beni.

Adını fısıldıyordum her nefeste,
Gözlerimi kapatıp, seni hayal ediyordum.
Kalbim sende atıyordu,
Ama aramızda engin bir deniz,
Ve ben, yüzmeyi bilmeyen bir kuş gibi,
Kanatlarım kırılmış, umutlarım tükenmişti.

Sevgini arıyordum her köşe başında,
Sanki unuttuğum bir melodi,
Tekrar hatırlamak için,
Ama o melodi,
Kalbimin derinliklerinde saklıydı,
Ve ben, onu bulmaya cesaret edemiyordum.

Ama yine de,
Her şeye rağmen,
Bir umut vardı içimde,
Sonsuz bir inanç,
Senin gözlerinde bir gün,
Tekrar güneşi göreceğime dair.
Ve o gün geldiğinde,
Bu acı, bu keder,
Hepsi silinecek,
Ve sadece aşk kalacak,
Sonsuz, saf, ve ebedi.