(isimsiz)

Gece oldu
Ve aralandı tüm sırların kapısı
Gökyüzünün maviliği yalandı
Sırları örten bir sırça kapıydı

Güneşin arkasına saklanan bunca sır
Aslını anlatan bir büyük masaldı
Karanlıktan ürkerdi, nedenini bilmezdi
Aydınlığa kanmıştı, biraz da sığınmıştı

Ayın soğuk ışığı ve yıldızların parıltısı
Güneşe yenikti, korkudan sinikti
Aydınlığın ellerine teslim olmuş,
Gerçeği saklayan hafızası silikti

Kaldırdı başını, baktı derin siyaha
Neydi olan orada?
Ve neydi kendini hissettiren,
Ama ulaşılamayan..?

Boşluk görünen sonsuzluk
Simsiyah bir okyanus...
Bir hayat denizi...
Uzaklardan da uzak...
Bilinen en bilinmeyen...

Varabildiği son nokta
Nokta bile olmadığıydı büyük boşlukta
Çaresizlik ve değersizlik ağırdı
Büyük mızrakları ve kalkanlarıyla
Çok güçlü ve ilahî düşmanlardı

Kaçtı...
Kaçtı ondan sonra hep geceden
Ulaşamadıklarıydı ona acı çektiren
Görünmeyen iplerle onu yöneten

Geceye küstü, lânet etti karanlığa
Hep kötü rolü biçti masallarda
Korkuya mahkûm etti nesillerce
Zindanlar ördü tüm dimağlarda

Bu kaçış düpedüz ihanetti
Ceza olarak hâfızasını kaybetti
Geçmişi koca bir yalan oldu
Ne olduğunu ve olmadığını unuttu
Deştikçe toprağı ve aştıkça dağları
Sadece birkaç döküntü buldu
Uğraştı, didindi asırlar boyu
Bu kırıntılardan bir yalan kurdu

Yalana esir
Ve hâlâ kanında aynı zehir
Sürünerek bir zavallı gibi
Yaşamaya çalışıyor bu asalak
Sonsuzlukta yankılanan geçmişine sağır
Kuytularda geceden kaçar
Ne değersiz olduğunu duymaktansa
Yok etmeyi yeğ tutar

Ve yok ettikçe
Ölüme bir adım daha atar...

Kılavuzu cehâlet, arkadaşı yalnızlık
Kaderini kendi seçti bu yaratık
Acımak en büyük günahtır bu günahkâra
Bırakın yuvarlansın en derin çukurlara