İsimsiz Fısıltılar Yağmuru

şimdi senin ellerin kelam
ruhumun yıkandığı o yeri buldun
isimsiz fısıltılar yağmuru
damla damla sarılıyordun

inanınca daha hafifmiş boşluk
harflerle ilerledik uçurumlara
basamak şefkatli kucak açışlar
ve arzular varıyordu kuytuluklara

kimi maviyi getirdi kimi yeşili
ayakları olsun istemedik bu yolculuğun
durup dururken sevmekmiş meğer
hayal içinde yokluğu

sonra bilmem kalbim kaç bin kez
sınırsız direnişlerle düşledi bizi
bir şey eklemek gerekmiyordu peşine
kendi kendine kuruyordu gizini

sanki binlece sene tabanlarımızı
arzın atlasına zamkladı felek
eli ekmek tutan herkes bilir
bir aşkı düşlemekten daha kolaydır yemek.