Islanarak Büyüdü Çığlık

korkutucu bir nehir dolmuş yürüdüğümüz yerlere
önceki halin konuşan hayaliyle dans ediyoruz
küçük siyah girdaplar düşe düşmüş
hangi rüyanın içindeyiz bilemiyoruz

göğe bakmaya vakti olmamış ağaçlar
yeşilin dostluk rüzgarını hiç tanımıyormuş gibi yapsalar da
en acı gerçekle akışırız damarlarında
ağlayanların körleştiği yağmurlar ülkesinde
yapraklarına gün konmuş hatıralarımız olurdu

anılarımızı bulamadık yaşayanların arasında
hangi perdeyi kaldırdıysak yüzünü değiştirmiş eski dostlar
aynı gülüş ve sevgilerini sarkıtarak yanımızdan geçtiler
rastlantısal çizgilerle belirlenmiş labirentlerde
her çıkış kendi istikametine gölgeler uzatıyor
marş yankıları ile karamış uykuların dibinde
olan biteni kimse hatırlamıyor

çocukluğunu kaybeden arayıcı başlar saflığına daha uzaklar
acemi ellerin tutunamamış çığlıklarını dert edinen ışığın ustaları
küçülerek yazdığı bu oyuna hiç başlamamış olma arzusundalar
yeni bir masal için yaratıldı sonsuz katlı gök kubbe
en başın en başına varılabilseydi
ilk varoluş kadar kısa
herkes masumiyetini geri isterdi.