İsmet

Elinde kör bir balta
Girdi ormana
Yanaştı
Beş on yıllık bir fidana
Vurdu baltayı
Vurdu ha vurdu İsmet
Bir ara yoruldu
Nefes nefese durdu
Fidan
Bir o yana
Bir bu yana
Sallandı
Aha düştü
Aha düşüyor
Aha düşecek
Derken
İsmet küt diye düştü
Biz de sandık ki İsmet bayıldı
Ha ayıldı
Ha ayılıyor
Ha ayılacak
Derken
Bir de ne görelim
İsmet'in uykusu derinde
Yeller esiyor İsmet'in yerinde
Aldık götürdük Gökdereye
Karısı bir fidan dikti başucuna
İsmet yatıyor şimdi
O fidanın gölgesinde...


Fevzi Cahit
Ozanca/İzmir