İsmet Baba

Sahile adını bırakan

Issız iskemlelerini eliyle boyayan

Bardaklara yalnızlığını koyan adamdın sen!

Şimdi sana benzemeyen bir boz ayı

Sallıyor çayı bardakta, 

Yakışmadı diyorum bu sevda yakışıklı bir adama!

Uzadı da gitti bir milyon türk lirasına

Martılar aç kaldı, Kuzguncuk sessiz,

Çaylar demsiz, aşıklar şiirsiz...

Çırağan'da sessiz dansları kuşların

Boğaziçi üşüdü karton bardakların buğusundan

Sen kaldın, bir de adın İsmet Baba! 

Seninle büyüyenler küçüldü bu şehirde

Sen gittin, istimlak edildi duygularımız

Kaldık bir gitarın bam teli gibi Kuzguncuk' da.

Gittin! Çınaraltı sokaklarının taşlarını söktüler

Gittin! Paşalimanı caddesine çöktü değnekçiler!

Bizden çok Neriman abla üzüldü gidişine

Hani her sabah rakısına buz kattığın,

Sararmış bıyıklarından bir de sigara ısmarladığın....

Yarım kaldı meşhur rakıların gibi bu şehir.

Yarım kaldı hayaller...

Mavi gözlü bir adam geçti buradan

Sen gibi, sana benzeyen,

Neriman abla koştu cama,

Bardaklar düştü Çınaraltı'nın siyah asfaltına

Elleri kelepçeli bir adam geldi, son kez baktı Neriman'a

'Değişen neydi ki dedi' kadın, elinde viski bardağıyla

' Dudakların' dedi adam, 

Sustu kadın gizli rakı bardağının soğukluğuyla

Adam arkasını döndü, Neriman kapattı camları kırık duygularıyla

Ve kayboldu İsmet baba Kuzguncuk'un dar sokaklarında...