İsmin Sev hali

Kalabalıklar içindeki yalnızlığımızdı
Belki de bizi birleştiren.
Kuruyan dudaklarımızdaki susuzluğumuzdu
Suskunluğun koynunda oluşumuza sebep

Soğuk iklimlerin bahar gelmeyen
Buzul çağlarıydık ayrı kentlerin
Hiç doğmayan bir güneşin karanlığı içinde
Aydınlanışıydık belki de.

Yanlış düğmenin yanlış deliğe iliklenmesiydik
Üstümüze giydirilen yalnızlık gömleğinin.
Bu yüzdendi hep bir yanımızın açıkta kalması
Ekledikçe kısalan kısaldıkça çıplak kalan.

Ben , umut diyordum
Sen, bardak boş diyordun
Belki hep bundandı umuda susuzluğumuz.

Her sabah aynı saatte aynı otobüse binen
Aynı yolculuğa çıkan
Bilmeden birbirine yolculuk eden
İki dilsizdik yan yana duran

Hep ismin öğretilen halleriydik
Müfredatın katı kuralları içinde.
Bazen senden, bazen sende,
bezen de sana bana oluyorduk.
Yalın hâl diye,yalan hal öğrendik yıllarca
Hiç yalın çıplak halimizi örtemedik
Yanlış iliklenen düğmelerle deliği.
Ne düğme iliği sevdi ne ilik düğmeyi!

Şimdi bütün hâlleri, kuralları bıraktım
Kural bozup yeni bir hâl alıyorum.
Bundan böyle,her durumda
Sev haliyle kuruyorum
Eksik kalan bütün cümleleri...