İstanbul 1

Göğsümü geceye dayayıp seni yazıyorum bu gece,

Beş kuruş etmez.şarkıların, içini boşalttığı şehir edasıyla.

Bütün şairler küfrediyor ardım sıra,

Seni harflerle resmetmek, onlara ihanet.

İstanbul'da bir garip Orhan Veli,

Ederim olabilmek değil besbelli.

Belki de ahmaklık düşlemek seni,

Şiir İstanbul'a deyince sen kokuyor.

Bir sokaktan başka bir sokağa,

Cümlelerim yetmiyor,

Ki sen kız kulesinde hala bir martı,

Umutlarım kanatlarında tutuşuyor.

Özlem duyabilmek midir, duyulmazken sesin?

Haliç dalgalarıyla sessizliğini yıkıyor.

Yalnızlık zaten benim, sessizlik şaheserim.

Düşünce fikrime gözlerin, ay mehtabında raks ediyor.

Gölgemi unuttuğum eskici uğrar ara sıra,

Soğuk çeşme sokağı, numara yirmi altı,

Hani simitçinin karşısı şu dört katlı,

Umutlarını satanlar apartmanı.

Ordan burdan, sudan havadan başlar,

Sende sonlanır hatır faslı,

Istanbul başını diker gökyüzüne,

Ve ağlarız sağanak bir akşam kadar.

Budur gönlün rahiya faslı.

Seni yazamıyorum derken,

Hoş gör mısralarım kirpiklerinden bir tutam,

Seni yazamıyorum, kalemim yetmiyor,

Bir değil binlerce garip Orhan Veli demek İstanbul.

Binlerce sevdalı mısra demek, tut içerinden kendini bul.

Ve İstanbul, binlerce sevdayı nakşediyor,

Gözlerine değerek yüreklere,

Bağışla, hoş gör ne hiçbir cümle Istanbul,

Ne de hiçbir şairin mısrası serde ki sen..

Ben bu yeryüzünde bir garip Kerem,

Bağışla,

Hülyamda Leyla'yla maşukluğuma, dem vuruyorum..

22 Ocak 2015/Üsküdar