İstanbul

Ne yazılsa kağıtlara,ne anlam yüklense cümlelere,
senin beni anlıyacağını sanmıyorum.
Senin için bütün kelimleri tükettim artık.
Eski püskü harflerimi çıkarıyorum çekmecemden,
sana yazılması için cümleler inşaa ediyorum.
Kenarları süslenmiş,anlamları derin ifadeleri bırakalım şimdi.
Bana İstanbulun üstünden bakmayı bırakıp aşağı inermisin?
Ne olucak şimdi?
Nasıl devam ediceğiz hayatımıza?
Ben sabahları zorbela kalktığım yatağıma yine zorbela mı anlatıcağım sensizliği.
Dedim ya, beni anlamayacağını bildiğim haldde,
satır satır sabır, virgülün ardına umut konduruyorum..