İstanbul

Konstantin;rüzgarın kızı,denizin deli oğlanı.
Parangalar vurulmuş Haliçine..
Acılar içerisinde bir Bizanslı,
Bağırıyor beni kurtarın diye...
Sultan Mehmetim çiçeği burnunda delikanlı,
Geldi İkiyüzelli bin Nefer ile,
Uğruna gemileri bile yürüttü karadan,
Gözlerine çekilmiş fer ile.
Konstantin;
Gökteki hilal toprağına indiği vakit,
Bir tebessüm belirdi,
Ulubatlı Hasanımın yüzünde.
İster kurt olsunlar ister çakal ister it.
Anlamadın mı?Mehmetimin gözü kara,
Ya sen onu alacaktın ya da o seni.
İşte öyle bir aşktı sana duyulan..
Yirmi Dokuz Mayısın sabahında.
Mehmet Fatih oldu,sen ise İstanbul.
Hadi ne duruyorsun kaçan huzurunu yeniden bul.
Selam getirdik sana Anadolu'dan
Kulaklarının pası silindi istanbul
Ezan sesi yankılandı Ayasofya'dan...