İstanbul

Ay, 

Gecesine bekçi olmuş koca şehrin

Gözetliyor caddelerini, sokaklarını

Yıldızlar,

Gökyüzünden süzülerek serpilmiş üstüne 

Ne yana baksam ışıl ışıl parlıyor

Altın sarısı bazen kızılımsı renkleriyle

Sahillerinden denizi süslüyor parıltılar

Yakamoza inat 

Ben,

Doldurmuşum içine yamalı hayallerimi,

Tazeliğini yitirmiş umutlarımı

Elimde bavulum geçiyorum boğaz köprüsünden

Seyrediyorum gerdanını

Bir yanı gurbet bir yanı sıla

Burası İstanbul

Adres arıyorum yarınlara 

Geçerken caddelerinden sokaklarından

Tanıdık bir yüz bakıyorum, telaşlı yürüyen insanlardan

Kimi koştururken gideceğin yöne

Ağır ağır yürüyor kimileri

Gözleri ayağının ucunda dalgın ya da düşünceli

Yedi Tepe diyorlar bu şehre

Tepelerinde, çukurlarında yüksek binalar, sanki kule 

İşi gücü olmayanın vay haline 

Bir başka his  kaplıyor içimi, ürküyorum

Duraklar, metrolar, iskeleler kalabalık, sanki insan seli

Seyrüsefer sıkıştıkça artıyor, sürücülerin çilesi

Motosikletliler arkalarına bakmadan, aralardan geçiyor

Zamanla yarışıyor kuryeler, her birinde geçimin derdi

Elimdeki bavulda bir sızıntı var

Hayallerim buharlaşıyor, umutlarım dökülüyor

Soruyorum bu koca şehirde; ben kimim?

Kaldırımına düşmüş bir katre su gibiyim

Saymıyorum ne geldiğim yer gurbet 

Ne de ayrı düştüğüm yer sıla

Her yer beyaz perde, senaryo belli değil

Hayat ne gösterecek, bilmiyorum

Kıyıya vuran bir tekneyim sanki

Kaptansız,

Bir o yana bir bu yana yalpalanırken 

Dalgaların keyfine kalmışım

Ey İstanbul, İstanbul

Beni ara, beni bul

Sana geldim, gör beni

Sinende sar beni