İstanbul Ağladı

son bahara aşık bir kış bozumu bıraktım istanbul'da,
elleriyle kazandığı kişiliğini,
üç kuruşa kiraya verdiği bedenini,
ve gözleriyle kavurduğu insanlığı vardı çocuğunun,

oysa sabahlar hep gülücüklerle aşardı geceleri,
ağır sızımalı değildi anlayacağın acile giderken düşlerim,
ya da ex olmuş bir ruh kalmamıştı ardından daha,
bir gizli düştü istanbul...

her yağmur düştüğünde hatırlamalıydık birbirimizi,
her şimşekte boynun göğsümde cennete koşan...
bir şarkımız kürd-i hicazkar,bir umudumuz vardı ölüme,
bir gizemli son bahar başlangıcımız...

boyumuzdan büyük yeminlerimiz vardı,
oysa ne kadar basitti yitirmek,
ve ne kadar ağırdı giderken seni götürmek kalbime,
bir kül rengi göz yaşımızdı bitirmek...