İstanbul Ağlıyor

Caddeler kalabalık,
Sokaklar dar
Yalnız kalmış
Hüzünlü dağlar.
Bir başka esiyor
Akşamları rüzgâr
Bulutlar ağlıyor,
İstanbul ağlıyor...

Adını unutmuş
Eser yok kendinden
Gidiyor hep ümitsizlik peşinden.
Gençliği gitmiş
Dert akıyor yüzünden
Genci, yaşlısı ağlıyor...
Deniz ağlıyor, kum ağlıyor
İstanbul ağlıyor...

Gündüzleri uykuda
Geceler hep koşturmada
Minareler haykırıyor;
Haydin kurtuluşa!
Camiler boş, sokaklar dolu...
Camiler ağlıyor
İstanbul ağlıyor...

Tarihi anlatıyor saraylar.
Sahibinde kalmamış yalılar...
Gelip, gitmekle bitmiyor yollar.
Yollar yorgun.
İnsanlar yorgun.
Yollar ağlıyor.
İstanbul yorgun.
İstanbul ağlıyor...