İstanbul Kadar Sevgi Ankara Kadar Hasret

Kanayan duvarlarıma ataşla tutturduğum düşlerim
Birkaç pahalı marka keçeli kalemle çizildi
Ağlayan rüzgarlara örttüğüm gecelik
Hızla gelen bir aracın altında ezildi
Ve gelmemesi gereken ama gelen her şey
Birer birer boğazıma dizildi.

Karanlık kanayan geceye astım yıldızlarımı
Sildiler gözlerimi ve sustu gülüşler
Sessizliğini bozdu sessizlik ve ağladı dünya
Hevesle açtım kapılarımı sandım gelen var
Ne gelen giden var ne de bir yar.

Ustura vurdum ellerime
Kanamadı bu sefer,tutmadı ellerim
Ki ellerim en çok onu kanardı
Şaşırdım ama ağlamadım
Ne zaman düşsem dizlerimin üstüne
Pantolonum yırtılır ellerim kanardı
Düştüm sevdaya pantolonum yırtılmadı
Ellerim de kanamadı
Yüreğim,
Yüreğim yandı.

Sarıldım gözlerine
Ayın pençelerine astım duvağını
Buldum yoksunluğun çaresini
Saçlarına iliştirdim
Çiçeklerin bin bir tanesini

Kırıldım ama en çok da yandım
Güçsüz kaldım ve biraz da kandım
İnandım bir de gelecek sandım
Aldandım,uslanmadım yine yandım,
Yanıyorum.


Hayallerim kadar sevdim
Denizler kadar engin
Marmara kadar dingin
Kararmış Ankara kadar bezgin
Bir o kadar da senin
Senin kadar sevdim seni
Yüreğini, en çok da ellerini.

Ay sarardı,saldı pençelerini
Gelin çiçeği düştü gökten yere
Bir ah çekti rüzgar
Soldu çiçekler,dışarıda hazan var.

Belki değseydi ruhu bu sokağa
Kaldırım taşları bu kadar soğuk olmayacaktı
Ben,oturmayacaktım geceleri sokaklarda
Aramayacaktım düşlerimi bulutlarda,rüzgarda.

İstanbul kadar sevgi,Ankara kadar hasret
Bir mektup yazmasan da bari bir selam et...