İstanbulumdun

ilân-ı zina ediyorum
bu şehirle
şiirlerle...



sesli harfi sırtında kambur bir kelime
yedi tepeli şehrin
kimsesizler parkında ölmüş

kurumuş ağacın gövdesinde
yetim kalan iki harfi
'piç' diye istemeyen kalbine inat
şimdi bu şehir bakıyor gözlerime
martıların çığlıklarıyla
meçhul bir vasiyetin dile dökülüşüyüm
iki yakamdan sızan intiharın acemiliğiyle
yaşamaya doyamadığım
istanbulumdun sevgili



öyle parlak ki gökte ay
sönmüş iki yıldızı çekiştirir
çıplaklığı giydirir gibi

gerekçesi ihanet sürgünü bulutlar geçer
ömrün kanatsız uçuşunda
gözlerimde nem
ilk öpüşte gam
küçülerek sürüklenir boğazda adın
kumrular taşır telaşını
iki yakadan haykıran sabahın heyecanıyla
uykusu çalınmış kirpiğime değen
istanbulumdun sevgili



kaç kere tükürüklendi bilmem
bu kalpten zarf
yazısında saklı sırlı zahmetleri beklerken

eğilip bükülen gururun kaderidir
unutmaktan doğan hiçliğin doğası
adına yazılan sancıdaş kederimizdir kalabalıklar
cebimde yorgunluğu örselenmiş ayıplı sözcükler
deniz kuşlarından çalınmış özgürlüğü hapseder
galata da zavallı bir nefsle dertleşir
iki yakandan düşen gel-gitlerin acısıyla
beklemeye mahkum eden
istanbulumdun sevgili...

alicengizoyunu

(...zalim bir şey var aramızda...şiirle şehir gibi...şairle İstanbul gibi...)