İstanbul'un Gözlerinde Hüzün

Kapılar açıktı...
Tavan arasına sıkıştırılmış kızıl karanlıklar,
Ciğerlere sızan ayyaş türküler,
Odayı saran cigara dumanı
Geceyi soluyordu.
Gece;
Efkarın bekçisi,
Yalnızlık senfonisi.
İstanbul'un gözlerinde hüzün

Narin bir ney,
Galata'dan semaya yürüyordu usul usul.
Yıldız arıyordu deniz.
Dalgalar ay ışığından yoksun.
Islak bir yatsı ezanında
Huzur ağlıyordu çocuk.
İstanbul'un gözlerinde hüzün.

Kuytuda bir enik karnını doyurmaya çalışıyor.
İki genç,
Kıyıda sevinç düşürüyor suyun vicdanına.
Kız,
Korkuyor rüzgarın intikamından.
Tutmuş oğlanın avuçlarındaki sevgiyi.
Adam,
Gözleri bayram yeri...
Balık sırtında resmediyorlar hayatı.
İstanbul'un gözlerinde hüzün.

Sarı saçlarından keder savrulan bir kadın yürüyordu.
Yüksek ökçelerinden asmıştı gençliğini.
Yüzünde ısmarlama tebessüm.
Alnında, kader kesikleri.
Bıyıkları yeni terleyen delikanlı,
Gözünde umut geleceğe dair.
Sarı saçlı kadının esintisine değdi teni.
Kalp titredi,
Avuçlarında ter ayaz mevsimde.
Kadın,eksik bir gülücükle fethediyordu adamı.
İstanbul'un gözlerinde hüzün.

Kış yağıyordu ayak parmaklarıma.
Ruh üşüyordu,
Beden alevler pençesinde ızdırap.
Dilim susmaların mahreminde gizlenmiş,
Bakışım ufukta anlamsız kilitli.
Dudaklarımda ölümcül nefes.
İçimde titreyen sensizlik.
Yaprak döküyordu sonbahar.
İstanbul'un gözlerinde hüzün.

Heyecanlarımı atıyorum denizin öfkesine.
Yağmurlu bir sokak ortasında,
Umutlarımı asıyorum geceye.
Gözyaşımdan sıyrılıyor gamzelerim.
Gülüşlerim takılıyor,
Boğazın gerdanına.
Elimi çekip düşlerimden,
Bir hoşçakal bırakıyorum şehre...
İstanbul'un gözlerinde sevinç.


UĞUR YÜCE