İstasyon

Dünleri uyuttum yarınlara yıllar geldi geçti.
Bir sene daha ömrümden çalındı gitti,
Sorumsuz takvimler yırtıldı silindi.
Her düşündüğümde ikimizi durmadı içimin ateşi.

Bir istasyon köşesiydi ilk gördüğümde seni.
Pembe bir kaşkol, ince bir şapka, unutmadım eldivenini.
Üşümüş bekliyordun habersizken geleceğimi,
Bir anda değişti her anlamsızlığın rengi.

Şimdi ise ayrılığın ardında kaldı güzel günler.
Oysa ne kadar da basitmiş anlamlı sandığım şeyler.
Ömrümden çalıp giderken verdiğin sözler,
Hiç sanma bu kalp bir daha seni özler.

Yeni bir yıla girerken sessiz sokaklarda,
Ya da bir sahil kenarında,
Aklına gelip içine kasvet dolup ağladığında,
Ders olur belki sana;
Kalbimin kapısını sana açtığım ilk istasyonda.