işte bu yüzden

sırtını beyaz duvara vermiş

süzüm süzüm süzülürken şafak vaktinde,

içine doğan aheste ışık

gönlünü alır

alır,

renk olurdu

dikensi yapraklarına.

nefesinin

en çok bakışlarını severdi,

kahverengi ya da gri görünse de

yer yer gözleri,

gerçekte yeşildi

yemyeşil...

kabuklaşmış sertliğine aldırış etmeden uzanırdı nefesinin

taa derinlerine.

maviliklere karışırdı sesi,

bilirdi 

o şarkının kendisiydi.

ayağının dibindeki pembeliklerdi tek süsü.

bazen yuva olurdu güneşin peşindeki nazlı,

isyankar kuşlarına semalarının.

bazen de dallarıyla yapraklarıyla dans ederdi,

rüzgar olur

eserdi kendine kendine...

~ayça~