İsyan

Zaman AN BE AN Hayata Evriliyor

Hayat, romans,perde...

Bu son kullanma tarihli ömrümde,
Yalpaladıysam, sana ne be gardaş...
Götür beni tamirciye
Söyle balans ayarımı iyi yapsın.
İki ayağım sağlam bassın, toprağa.
Sağa sola yalpalayıp,
Asabımı bozmasın.

Kim bilir kaç defa pert ettiğim ömrümde,
Dokuz canlı kedi miyim, neyim ne?
Ölmeyi başaramadım.
Küllerim de kalmadı benim!
Ben bir tek ömrü bile aşıramadım..
Nasıl ne şekilde doğdum sonradan, ben?
Yeniden


Çileydi adı değil mi?

Ey hayat dedikleri!
Sana sesleniyorum, hey.
Sağır kulaklarınla dinle.
Ve gelmeye çalışma sakın.
Unutma kör olduğumu...

Kalp sandığın o taşı sök çıkart, anlarla çoğalttığın zamandan,
Yürek sandığını sök at bağrından ki...!
saatler yalancı çıksın, en azından.
O yanlış saatin,
Ne gariptir sadece ve sadece gün dediğimiz nefesinde senin,
Sadece bir kez doğruyu göstermesi..
Ne garip!
Zamanı biz harcarız değil mi?
Ömürleri hayat yapamayız.
Bütün suç bizde!

Kalp sandığın o taşı çıkart sök yerinden.
Denizle göz göze gel, gelebilirsen!
Mavinin bin bir hali olabileceğini; ah bir anlayabilsen...
Anla artık!
Her sözün öz olmadığını!
Senin de zamanla kandırıldığını!
Her sela okunduğunda,
Her cenaze namazında...

Durup durup da ağlama
Bulandırma durgun sularımı.
Hayatsın sen işte.
Secerene yazılı zamana yenik düştüğün!
Zaman ki;an be an sana evrilirken,
Ve sen bir yandan azalıp, çoğalırken ötesinde...
Kulaklarında biriktirirken selaları.
Unut gitsin ölümü(mü)
Bil!
Daha doğacak çok çocuk var
Daha
Çok ağlayacaksın!
Daha!
Çok büyüyecek
Sorma;
O kadar da çok aşık olacaksın!
Ey hayat!
Aldatma kendini
Sen yok olduğunda bil ki
Zaman olacaksın!
Anda saklanıp,
Yine güneşle doğacaksın.
Öleceğini zannetme!
Yanılacak
Yanacaksın!

23 nisan 2010-sinop