İsyan-ı Hüznüm

Şiirlerimin yüreğini küle vurmuşlar
Serçelerin kanatları yorgun
Uzatsan ellerini
Parmaklarım hasret kokacak
İsyan koparacak içimdeki uhde
Tüm pencerelerin perdeleri örtülmüş Sofia



Tenimde mavi bir öpücük kıvranır
Ve sevgi sancısı bırakır nedense
Onca yıl esmer kaldım da
Şimdi sarı bir hastalık sardı beni nedense




B i r a z d a n

Bir kahve telvesinde ölecek ayrılık sohbeti
Uçurumlara düşecek yine yalnızlığım
Ayak bileklerimi kesecek yolcu otobüsleri
Garip bir vuslat çökecek omzuna z'amansızlığın
Apansız uyanacak gece vardiyaları
Akşamcı kahveleri zehirli çaylara dem vuracak Sofia




Tek kişilik bir ölüm sessizliği bu
Örgütlenen kimse değil ömrümün güncesinde
S a d e c e
Ben ve yüreğimdir durmadan yazılan
İçime mıh gibi çakılan yalnızlığın gecesinde




Nefesimi sisli bir gecenin ardına koymuşlar
Senli yağmurlardır bende ıslanan
Hiç kimse değil
Ruhuma amansız intihar gömleğini giydirmişler
Her deseni gün ışığı şerbeti
Sis de değil



Gece kuşları ürkek ve korkulu
Uyanmaz ne gün
Ne Güneş Sofia
Geceyi emziriyor evsiz yetimliğim
Her sokak arası ayyaş duruyor nedense
Maviyi tutmuştum ellerimin içinde
Hançeri pasıyla vurdular Sofia




Şimdi
Alnımın ortasında kırılır ş'afak
Gözlerimi ablukaya alacak senim
Senli bir baharı tek nefeste ç'ekecek içim
Hazanı yüreğim seziyor Sofia




Sen bilmezsin içimdeki bu memleketi
Bendeki her sevi kendini vurur
Sanma kurşun işler tenime
Bir sevdalı bakış
Bendeki beni
Ta kökünden kavurur




Al yüreğimi Sofia
Al ellerine
Meçhul bir mezarın kimsesizliğine koy
Yak istersen bu ruhu sal bir yerlere
Ya da gözlerinin nehrine savur
Ya kızıl bir kayanın eceline oy
Özlemleri tüket göğüs çevremde
İsyan-ı Hüznümün
Ahvâli budur


( Gece vardiyaları sessiz bir teslimiyetin aynasıdır... Ha varlık ha darlık ha yokluk... Ne fark eder ki...)