İsyanın Kime

İntikam düşmanındır!

Sevgilere düşmandın en doğrusu, hakçası
Sen güllere dikensin daha da açıkçası:
Her sevgi ağacının dalını kırıp geçtin
Sevgi vermek yerine kini, nefreti seçtin.
İlk adımın yanlıştı sonraki takip etti
Yürüdüğün yanlış yol, hiç düzelmedi gitti!
Biliyorum aslında işin gerçek yanını
Sen kendine yönelttin tanrıya isyanını.
Uslanmaz yüreğine intikamı yük yaptın
Sevenleri ayırdın büyük kötülük yaptın.
Ne kazandın sonunda, şimdi yanan canındır
Şu vazgeçemediğin intikam düşmanındır.

Tanrın kabul etti mi?


Neleri kaybettirdi yenemediğin hıncın
Yitikler arasında Fatih miydi kazancın?
O, hiç yârin olmadı, asıl bunda yanıldın
Sen ezeli düşmanın nefretine yenildin!
Günahına karşılık çocuğunu adadın
Tanrıya borcunu da sen böyle mi ödedin?
Hep kendini düşündün, kin doldurdun torbanı
Kabul etti mi tanrın adadığın kurbanı?
Kendi öz çocuğunu sevgiyle saramadan
Sürekli suçlayacak birini aramadan,
Toz konduramadığın Fatih'i de yargıla
Sen Sena'yı suçlarken kendini de sorgula.

Düşlerde göreceksin

Sevimli davransan da hep nefret tadındasın
Peki güzelim neden savunma modundasın?
Durmadan diyorsun ki: "Mert'in ne günahı var?"
"Ben kimlere ne yaptım, kimin bana ahı var?"
Diye bir kez sorgula, senin az mı suçun var
Günahını yıkacak kurbanlık bir koçun var!
O'na agucuk yapıp söyle kaç kez güldürdün
Bunu bilmiyor musun sen oğlunu öldürdün!
Kendi bencilliğinden gerçeği göremedin
Furkan'ı da kaybettin huzura eremedin.
Düşlerde göreceksin Furkan'ın suretini
Belki kabul etmiştir tanrın kefaretini!



Yine Furkan Bebek öyküsünden...