İtiraf

kalbimin sızısı deniz hep dalgalarına yenik

çırpınmaları boşuna kaç martı ölüsünün

anca kıyıya kadar gelir kokusu sonrası delilik

kaderimi kısacık saçlarına inat zor bir gecede

yatırıp dizlerine gözyaşlarıyla ördürdüm

unut beni aşktan zevk almadığım zamanlardayım

avuçlarımda aşüfte yangınları öpücüklerin

kahkahaların basıyor her gece tek tek zindanlarımı

katıksız hapis küreği kırık kalem mahkumuyum

masumum demiyorum amma bu kesinlikle nefsi müdafaa

sıyrık kafa yorgun beden boşuna uğraş benden

kelimelerin arasında dolaşırken düğüm olduğum anlardayım

yaşlanıyor beden yaslanıyor bulduğu her kayaya

sabah ısınıyor dünya gece tekrar dönüyor ansızın ayaza

bozkırın kanunudur bu un ufak oluyor dağlar zamanla

bak Allah’ın işine en çok güldüğüm göbeğimle övünür oldum

şimdi eski atları vurmasınlar da ne yapsınlar a gardaş

yorgunluğuma küs bahaneler bulma çabasındayım

mevsim geçişi bunlar olduk olmadık birden kızıyorum

kerbela’dan beter kalleşlik kokuyor dünyam

ne alıp götüren rüzgar mert ne de geri dönenler selamlı

çareye büktüğüm burun gül kokusuna kapalı

düşündükçe içine düştüğüm derin çukur lanetli çöl akıl

kızarak ömrüme pısarak gözlerimi illa ki gece ve derin

sanki gidişine meyletmiş yürek alışkanlıktan öte

içine sızan nifak tohumlarına inat bahçelerde yeşil sarmaşık

zarar ziyan hesabına oturmuş iki ortak sen yoksan da ben varım

yolun açık olsun bahar sabahı kuşlara yoldaşlık et ezanlarla

dönmek için gitmek hakiki gitmek değildir bilmelisin

ben bir masumun saçlarına dokunmanın

hayatla eş olduğunu anlayanlardanım