İyi Ki

...............Matkapla göğsümün ortasına Koca bir delik,
...............Bir pencere açtı gözlerin!
...............Şimdi perdeyi arala ve kendi yarandan bak dünyaya;
...............Acıyacak mı bir yerin?



Önce kurşun gibi bir göz yaslanır şakağa
Sonra farkına bile varmadan yürek,
Yavaş yavaş düşer tuzağa...

İnsan, neden bu kadar çok özler ki canını yakanı?
Dua belleyerek zikreder her dem, celladının adını!

Acıya alışmak böyle bir şey işte...
Ve iyi ki böyle!

İlk günkü şiddetiyle yumruklamıyor yüreği...
Öyle olsa
Hiç kimse katlanamazdı tabii...

O koyu hüzün, müzmin keder, yıkılmış hâl,
Pılını pırtını toplayıp geldiği aceleyle gitseydi keşke...

Ancak gitmiyor...
Boğaza düğümlenen bir yumruk gibi
Olduğu yerde duruyor...

Mahiyeti değişiyor sadece

Daha katlanılır bir yüzsüzlükle anımsatıyor kendini...
İyi ki böyle...


Antakya,
22 Mart 2015