İz

kum saatimin bir denizi olmalıydı

iç dünyamda da bir hayat Ola

kendini kuyruğundan yutmaya çalışan yılanlar gibi

kendi kendimi bitirmekti her çabam

çocukluk günlerine dönmeye o kadar ihtiyacım var ki

büyüdükçe mutsuzluğum serpildi kocaman oldu

hayır istemiyorum ki Ola, tekrar istekli olmayı

umudumun, düşünce tekrar ayağa kalkacak

sağlam bir kemiği kalmadı çünkü

inanmıştım oysa, inancım yanılgılarla inatlaşmakmış

gördüğüm her maviyi deniz sanmakmış

oysa göğe ulaşamam uzatıp ellerimi, yetmez

bir yıldızı koparıp basamam karanlığımın bağrına

bir astronot olsaydım dönmezdim dünyaya

kendimi uzay boşluğuna bırakırdım

nasıl olsa ben boşluklara yabancı olmayanım.

ah Ola, çiklet ve bisiklet bir de çizgi filmler

dünyayı tanımamışlığın henüz ziyan olmamışlığı

zaman trenim benim, neden 

bütün duraklarının adı hayal kırıklığıydı?

ben bir devrimcinin devirmeye çalıştığı

devrilmeye mahkum, bir kötü yönetimdim sanki

sevdim, çok sevdim 

çünkü gözlerine bakmıştım onun

inanmışlığımdı benim, 

dinini yaymak isteyen peygamberler gibi

bütün hücrelerime ve ruhuma tebliğ etmiştim bunu

çünkü her dalganın kaderi olmalıydı bir yerde durulmak

bense kendi denizimde durmadan yalnızlığa kabarmışım

ve bu haldeyken bu halde olduğumu anlamamışım

dualarım vardı, sözlerim ve tanrıya ağlayışlarım Ola

tanrı da bana ağlar mı biraz, sözler eder mi ki 

dinlerdim onu ben ve cevap verirdim çünkü

derdim ki "ağlama tanrım, 

bir dahakine daha iyisini yaratırsın

nasıl olsa ben yaratılmışların en yaralılarındandım

ve tanrım

İsa'yı yanına aldın, beni de yakınlarında bir yere koysana

nasıl olsa beni de sen yarattın"

iyileşmem zaman alacak olsa da Ola, izi kalacak

izleri yok edemezsin

bir izim olmasaydı keşke...