İzlerin Sürgünü

gidiyorum

savrulduğum yollar üşüsün beni
öldüğüm bulvarlar bağırsın beni
yandığım yolculuklar titresin beni



biliyorum

en vurulgan sokağında uyanacağım
setubal’ın…
gece…
efsanelerini çavlayan bir kuğu
gibi bile olsa
bir ustura ışıltısında yorulduğum gibi
yorulacağım bedenine



biliyorum
kaçacaksın

honk kong’da
ikibindört yazında
bir banliyö treninin rüzgarında dağıldığı gibi
dağılacak saçların
çekik gözlü bir gölgeye dokunacağım
diyeceğim ki solukla kendini tanırım nefesini
asya kokacak, sen değilmişsin olacak
dizlerim yıkılacak
bekleme salonlarında öleceğim





peşindeyim
katlim kavim/ sürgün daim
en azından memleket kokan fularını bırak
bulmak için ütopya sancısın bu sefil kalbimde



biliyorum
gidiyorum





gidiyorum
sen bakma arkana sakın
göremem yoksa izini
çünkü o an
ben
ihbarlıyor olacağım
geride bıraktığım

bütün izlerimi