İzmarit Sigaram Tütüyor

B/ana kimse üzülmesin
ben yanarım yerine sen y/anma
içim dışım tütüyor sigaram yanıyor
tüten duman terleyen odama kalıyor

Bir sevgiye ölüm çok görülürse k/anarım
son sözümle kelam duyarsan gel yanıma darılma
sevdama g/özümde görsün sen yanılma

seni ölüme gömdüm ömürüme kapattım
anahtarı kaybolan açılmayan demir kapıya
Şimdi düşünsem etrafıma b/aksam
her yer duman tütüyor kanıyor yaram

aşk desem yokluğuna kemirgen saltanatın içinde y/üzeni
kemirgen hayvan istilası içinde yabanileşen insanlar
ayakları ruhları gözleri yabana k/at
kelepir konaklı evlere güneşimle sabaha kalıyorum

Bir tebessümle her yeni sabaha merhaba desem
insan yaşamın silikleştiren zihniyetine karşı hep güneşe yürüsem
sana bir avuç gülücük bıraksam yarına dünyan aydınlansın

Son yüzyılın hikayesi
biten bir kültürün külfiyeti dünya gerçeğine sere serpe yokoluşlara
kin nefret eken kültürün zayiatı insani yok eden barbarlığa
yabanileşen aşka yok olan doğaya haykırsam

Bu şiir bizim şehir kadar gerçek olmuş yaşam kaldırımlarında
mahkümiyetimi unutmadan kapım kapalı
ya rüzgar yada bir hırsız çalmazsa sökmezse kapıyı kapalı
sonrası
ben içerde bir deli sevda mahkumu gibi düşünüyorum

Sigaram bittiğinde yine açamıyorum kapıyı
atık izmaritleri topluyorum sigara kağıdına sarıyorum
tütün kokan elimle
bir duman daha yükseliyor odamda
ve ben yanıyorum yokluğuna can çekişen ruhlara

Ve gün başlıyor sabaha güneş geç doğuyor yüzüme
kapıyı unutmuşken pencerem bana sırdaş oluyor her seferinde
deli divane güneş kadarı şen günlerimle

Ölümü sevdama katarken düşerim yola aklarımla
yollarına kanayan bir sevdaydı mahpus damında
ve izmarit sigaram tütüyor odam da...

08*08*12*Karataş