Izmit ve sen

İzmit
sevdiğidir sanki,
dizilmiş yamaçları,
yan yana, ard arda.
sert esen rüzgarlara set.
kartal kanadının sarması kadar güvenli.
bir göl durgunluğu siner körfeze
huzur içinde.
ılık bir esinti...
ışıkların parıldar,yakamozlar düşer aklıma.
sahile dağılırsın bucak bucak.
kıyılara sesin çarpar.
tütün kokusu alırım dumanı ağır ağır yayılan
ve yine sen...
ney üflenir, segah peşrev kolayca,
dolar içime.
keyfmi deyim ölümmü deyim,ben sen miyim?
ne çıkar aklımdan yamaçları
ne ılık huzurlu deniz uzantısı
bu büyük mekana izin kazınmış
heryerinde ismin çıkıyor.
rüzgar sana eser,ışık sana
martılar senin için...
bir cana bir ömür dar geliyor
gidiyorum böyle yorgunca,
gidiyorum.
varmıydı herşeyi
yarım yarım bırakmaca.


Halil İbrahim Uysal