K-a-r-l-a-r

Bir ocak akşamıydı
Kar yağıyordu
Tipi vardı, fırtına vardı, sanki kıyamet vardı
Ben ise yürüyordum aldırmadan
Çaresizdim Bitkindim ümitsizdim
Karları eziyordum her adım atışımda
Onlar ise benden öç alırcasına;
Canımı yakıyordu her üzerime düşüşünde.
Her tanecikte anılarım vardı
Üstüme konardı, eriyip giderdi
Elimden bir şey gelmezdi,
Ağlardım...
Çaresizce ağlardım saatlerce
Pencere kenarında karı seyrederdim
Gecenin karanlığında parlarlardı
Görürdüm...
Ama sen görmezdin onları
Gördüm sanırdın, ama görmezdin!
Kar sendin aslında
Gözlerin buz mavisi
Tenin kar beyazıydı
Gelişin beni mutlu ederdi
Ama erir giderdin elimden sonunda
Boşluk...
Senin izlerin beni diriltirdi
Sonra bahar gelirdi
Ağırlık giderdi neşe gelirdi
Her şey yaşadıkça güzeldi...