Kıyamet

Ve tanrı şıklattı parmağını

Kuruldu kainat

Ve yine şıklattı parmağını tanrı


Kursağına et konuldu kulların
Dudağını sıyırırken kan izi bulaştı bileklerine
Bakire adaklar adamayı öğrendi insanoğlu
Bir sonraki kurban çocuklar oldu


Ve bir kere daha şıkladı parmak


Izdırapla körüklenmiş ateşte pişirip toprağı ve suyu
Kutsal kaselere doldurup
Soyu tükenmiş dinazorların uyluk kemiğiyle ezerek
Ve havayla bağını keserek ihtişamlı mabetlerde
Dehlizlerin rutubetinde kurutup
Bütün elementlerin mertebesini göğe doğru yükseltti insanoğlu


Sonra
Kendi elleriyle göğe yücelttiğine taptı insanoğlu
Kitaplar yazdı adına kutsallık bahşetti
Tanrı bir tek ezilenin ağzında var oldu
Ezenin ağzında sakız
Çok kullanıldı
Çabuk unutuldu


Sonra esnemeyi öğrendi insanoğlu
Gerinmeyi
Gevşemeyi
Unutmayı
Umursamamayı
Utanmamayı
En çok da
Bir şey olmamış gibi yaşamayı


Ve sonra
Yirmi bir gün dinlendirilmiş
Paha biçilmezliklerle marine edilmiş
Et konuldu kursağına kulların
Ceplerine azamet


Dudağını sıyırırken kan izi bulaştı
Beyaz gömleklerinin manşetlerine


Ve gün oldu
Çağlar çağladı
Yenildi tanrı evladı şeytana
Çünkü ayak uydurmuştu her kulu evladına


Ve sustu sonra tanrı
Artık şıklatmıyor parmağını
O bile kesti umudunu

.....


Vakit o vakit

Gün o gün


Şakağımda bir ferman

Yürü diyor bana yürü


Madem ki
Doğdun
Yürü


Madem ki
İğreti yollardan geldin
Eğreti yollarda yürü


Ve gömül hayatın kör rahmine
Gömül ki
Seninle birlikte yok olsun insan soyu

.....

Sağanak yağmurlarda yıkıyorum
Adem ve Havva'nın
Soyu kuruyasıca torunlarının kefenlerini


Meshediyorum çöl kumlarında
Kutsal surlardan dökülen
Kızgın yağlarda pişmiş etlerini


Enfiye kutusuna doldurup parmak kemiklerini

Destur diyerek

Yeniden ölümün sancısını alıyorum avuçlarıma


Atımın çürük etini keserek bileyledim kılıcımı
Kıvılcımlar çıktı
Önce küf sıyrıldı kılıcımdan
Sonra pas
Artık koyabilirim kınına


Artık hazırım yola çıkmaya
Düştüm kavimler göçünün kuyruğuna

....

Apokaliptik bir münafık pusu atmış
Hurma ağaçlarının gölgesinde
Çocuk ölümün kucağında
Çocuğun kucağında ölü bir dünya


Madem ki yürü denildi
Sonuna kadar yürüyeceğim


Ramak kaldı sona


Ya çocuklar yaşayacak ben öleceğim
Ya ben öleceğim çocuklar yaşayacak

....