Kabristan

Bir gün herkes buraya gelecek. ..!

KABRİSTAN

İbret yeridir kabristan diyorlar adına,

Burda ayrılık yok kul ile sultan bir olmuş.

Tenden can çekilmiş,bedenden eser kalmamış,

Hepsi solmuş,taş olmuş,toprak olmuş,yer olmuş.

***

Uzakları yakın, mesafeleri dar eden,

Ecel vade dolunca çıkıp gelmiş aniden,

Kalp durmuş,ruh gitmiş,kudretten kesilmiş beden,

Hep bir ağızdan ‘’Ruhuma Fatiha’’ der olmuş.

***

Bir yer ki sinler şehri, herkes halk, herkes avam,

Kimse demiyor bu benim işim benim davam,

Mazi olmuş rütbe, mevki, sınıf, sıfat, makam,

Bu naaşlar belki de serdar olmuş, ser olmuş.

***

Bütün malı, mülkü mezarı ile taşları,

Hakka dönük yüzü, toprağa yatmış başları,

Dolmuş defteri kimseyle kalmamış işleri,

Mabede benzemiş sessizlik burada gür olmuş.

***

Hiç kimse giymiyor allı, güllü esvap,libas,

Burda ne ipek giyeni gördüm, ne de atlas,

Bayramlık gibi yekpare vücuduna herkes,

Kefenleri bürünmüş her yer sanki kar olmuş.

***

Hepsini yatırmışlar bir araya sıra, sıra,

Bütün servetini bağlamışlar bir hasıra,

İhtiyaç kalmamış ne yalıya ne kasıra,

Can çekilmiş,kan donmuş,tenler burda mor olmuş.

***

Her kes etrafında olurken perver ; pervane,

Beyhude imiş bu çabalama, bu hengame,

Getirmişler buraya yasla deli divane,

Göz yaşları sele dönmüş,acılar kor olmuş

***

Yan yana koyuvermişler valiyi, veliyi,

Bakmamışlar ameline kötü veya iyi,

Kardeş etmişler efendiyle masum köleyi,

Cehalet sone ermiş, herkes burada pir olmuş.

***

Canlılık kalmamış, ferini yitirmiş hayat,

Ne güzellik faide etmiş, nede güç heyhat,

Her yer ot olmuş, her yer sazlık, her yer nebatat,

Güller kokmuyor burda diken olmuş har olmuş.

***

Bir anlamı yok artık gece ile gündüzün,

Ne baharın anlamı var,ne yazın, ne güzün,

Diller lal olmuş manası yok kelamın sözün,

Cisimler bitmiş maneviyat burda nur olmuş.

***

Mabudu unutmazlar lakin mabede gitmezler,

Tenden yok olur gider, tinden yitmezler,

Rahman’a zikreder amma ibadet etmezler,

Buraya gelen kırklara karışıp sır olmuş.

***

Ne mihrap var burda, ne minare, ne de minber,

Onları aydınlatmıyor ne güneş, ne kamer,

Zifiri karanlıkta gören bütün faniler,

Buraya gelmiş gözler ama olmuş kör olmuş.

***

Adem’den beri yaşayan her kişi buraya,

Birer, birer gelip, saf tutup girmiş sıraya,

Tekrar gelebilmek için geriye dünyaya ,

Umutlar tükenmiş buradan dönüş zor olmuş

Muzaffer Boz

20.03 .2003