Kabuk

Gaf şın ra

Tarif edilmez bir ürperti sardığında yüreğimi

Aşktı gözlerinin rengi

Al bir yazmaya sarıp bohça yaptığım

Boncuk boncuk gözyaşlarım

Süzüldüğünde toprağa

Yeşil bir kabuk gibi taze

Düştün odalarıma

Gece soyundu gündüze

Her yer yıldızlara bir yol oldu

Senden sonra

Son buldu eninler

Korkularımı salıp rüzgara

Geride kalan derin duygularla

Tutundum hayata

Şeriat bilirdim

Yolum yordamım oldun

Yürüdüm bahar kış ayırmadan

Yürüdüm sabrı yoldaş bilip

Sonsuzluğa çıkıyordu umuda yolculuklar

Birkaç bin şiir isterdi

Hakikati her dilden anlatmak

Biliyorum yine kimse sormayacak

Ne değildir hakikat

Ters yüz eden dalgalardan sonra

Nasıl birleşecekti iki deniz

Tatlı acı

Acı tuzlu

Hikmeti aramak

Boynumun borcuydu

Yaz gönlüm ne varsa

Melül bakma uzaklara

Dedi okyanus

Sır benim

Dedim hayır 

Asıl sır

İçimdeki şenlik

Gaf

Şın

Ra