Kâbus

Dünya kadar
Bir yerden düştüm
İstanbul kadar
Bir yara açıldı

Sızlanmamalı
Çıt çıkarmamalı
Çünkü
Acıyı büyütür insan
Özümüz toprak ya,
Bit kadar tohum düşmeyegörsün
Yemyeşil oluverir yaran
Sarmaşık sızılar dolanır
Ellerine, gözlerine
Bir büyük dikenliktir artık tenin
Yaşam belirtisi olmayan...

Dedim ya;
Dünya kadar
Bir yerden düştüm
İstanbul kadar
Bir yara açıldı

Bir beyaz kanama
Çığlık çığlığa ve durmaz
Akar gider gökyüzüne
Ufka kadar doldurur
Dünya
Uçuşan ölüm rengine bulanır
Canavar düdüklerinden
Bir senfoni yankılanır

Sonra uyanırım
Susamışımdır
Artık tüm yudumlar benim
Bardağın diğer yarısıyla
Başbaşa kalmışımdır