Kaç Ölüm Eder Bu Kaybediş

Bir kadın, gözleri ıslak
Nemli bir bahar akşamından kalmış gibi
Eğildi yalnızlığıma
Teninde bir kan kokusu
Saflığında bırakmış olunmaz sevdasını

Şimdi yürek harap içinde
Kaç acı eder bu yok oluş?

Ferman yazmış bir padişah: 'asın bütün sevdalıları!'
Bir kaçmak düşer aklıma, ansızın
Saraylarındaki cariye kokusundan
Dolaşırken, boş koridorlarında ruhumun
Bir söz çınlamış kulaklarında
Bütün dilsizlerden dökülür; söyledikleri son sözdür:
'bizi de asın!'

Ne garipti oysa uçmak,
Kanatsız diyarlarda ölürken, yaşama tutunmak
Yaşlanmak değildi ihtiyarın yüzündeki tebessüm
Çiğnenmiş onurun son çırpınışıydı ve
Zaman geçerken anılarımızdan hızlıca

Bir tren kaçarken son yarına
Bir 'hoşçakal' bırakmış dumanında
Ayrılırken şarabın, güllerin ve sarhoş arkadaşların mevsiminden
Bu mevsim, kaybedenlerin mevsimiydi ve baharın
İkiye bölmüşlerdi baharı:
İlki sende kaldı, sonuncusu bana düştü

Bağışlayın beni dostlar! Kaybettim
// Kaç ölüm eder bu kaybediş? //