Kaç Uykusuz Gece

Bir ses dinliyorum
Uykumu bölen

Nereye dönsem yastığım terliyor
İğne oyasına batıyor kirpiklerim

Doğum sokağının ahşap evi
Ve en loş odasında, duvarda gölgeleri titreten kandil

Kadranlarını sarartırken zaman
Gidecekken sen uzak bir kalabalığa

İçimi boşaltıyorum
Vapur ışıklarında kırıp kadehleri

Sigaramın ucunda ay ışığı
Yüzümü desenliyorum dumanıyla gökyüzüne

Döndürüyorum şahadet parmağımla takvimleri
İklimler soğutuyorum
Ceketimde mevsim çiçekleri

Zincirlesem kayalara kendimi

Diyorum
Orada beklesem
Nefesimde biriken razakı tümleşse iyot şafağıyla

Kaç uykusuz gece deler ki
Soluğunu zamanın
Kaç poyraz kurşunlar böğrümü

Ölür mü sabah
Ezanlar susarken

Ve devirirken minareleri
İçimdeki zelzele

Şehir uyur mu yeniden
Kaldırımları çizerken ben ...