Kadermiş

Doğmadım ki hiç.
Yaşadığımı sandığım şu evrende
Sabah ve gece kavramı nedir bilmedim
Mecburmuşçasına yaşamaya
Kader denilen şey bumu?
Tek başına dünyaya gelmişsin
Elinden tutan olmamış tanımamışsın hiç kimseyi
Dostun anlamını bile bilmediğim şu evrende.

Annesi doğarken ölmüş nereden geldiğini bilmeyen bir hayvancasına
Bırak karın tokluğunu, daha yürümeye başlarken ezilmişsin altında hayat denilen şeyin kadermiş!
Bir çukura düşmüş mucize eseri hayatta kalmışsın
Kurtulmuşsun o hendekten arkana bakmadan nereye gittiğini bilmeden
İzini sürdüğün sana tek sıcak gelen güneşe
Sanmışsın ki hayat var orada,
Bide bakmışsın oda kaçıyor senden, gün batmış acılara boğulmuşsun.

Ne olduğunu bilmediğin tek sıcaklığın sabah olduğunda tekrar doğu vermiş yüzüne
Hayata bağlanıvermişsin bir umutla nasıl olsa tekrar doğacak diye tek tesellin olmuş.
Tekrar yollara düşmüşsün zor da olsa yaşamaya alışmışsın umutla nasıl olsa doğuyor diye

Artık yolların bitmediğini anlamışsın tutunmak istemişsin bir sevgiyle aşık oluvermişsin yaşam telaşında birde
Sana tek elini uzatan bir dost, yaşadığını hatırlatmış ve acılarını dindirivermiş
Bir bahanen oluvermiş yaşamaya aşk denen şeyin farkına vardığında
Ömrünü verecek kadar benimsemişsin o aşkı. Kadermiş!

Devamı gelecek...