Kadife Karmaşa

kentler dolusu yalnızlıklar yatıyor nice aşığın koyun boşluğunda
ki biz
kendimizden vazgeçmiştik vazgeçilmezliğini anladıkça yar'in


hangi kuytu köşesine inse gözlerim gözlerinin
yeşilin adı karışıyor karmaşık telaşlara
buz karası bir sessizlik çöküyor
eğri büğrü harflerine hafızın

senden
benden
bizden sonrasındaki yetim gökyüzünün
yağmuru bile kalmadı ceplerinde
şimdi
saçlarımda gördüğün
ayaz düş kırıklarından örülü bir kış

ya biz adamakıllı yakışmadık aşkın kırmızı sıcağına
ya aşk yakıştıramadı kendini bizim ellerimizin soğuğuna


ağzı yaralı cümlelerden devşirirken yokluğun çırılçıplak varlığını
ne giyse üstüne
üşüyor Leyla'nın gözleri



sen ki
ölmüş bütün Mecnun'ların mecburi asaleti
düş yoksunu kul

sence
dar gelirmi cehennemin ateşi
ar'sız yaralarımızın
yar'sız günahlarına