Kadın

ayağını sürüyerek geçti
renkleri çalınmış gök kuşağının altından
o gün bugün
yağmur değmedi, gün görmedi
hayal şehrinin toprak yığınları



beraber gülmekten çok
beraber ağlamaktı dost arayışları
tenha bir durakta kalabalıkları boşaltmak
yol uzun
yolcu yorgun
boğan dakikalardan kaçmak lahzalara
bir nefeslik ab-ı hayat
en büyük günahı


avcunda ayna kırıkları
her parçada bir ateşin külü
her külde doğmak için çırpınan masal kuşları
köşe bucak saklanan boş kerevitler


aşkın kapısına kilitler vurup
uçurumlardan düşürdü hayalini
hüzmesini sızdıramadı güneş
ışığını üfleyemedi mehtap
nefesi kesilirken baharların
kutuplardan buz taşıdı dik omuzları


sardı üşümüş duvarları
gözlerinin umut kokan sıcaklığı
ziyan olurken kirpiklerinde asılı kadın
delirdi aklının masum çocuğu


her sabah taklalar attı aç bir güvercin
azrailsiz ölüm sahnesinde


sevmek için paralanan yüreği
taşlaşmış bedenine gömüldü