Kadın Olmayı Öğrettiniz Bana

Gülüşlerimi saklamış,
Çalıp çalıp çocuklara hediye etmiş,
Bilse ben hiç çocuk olmadım,
Bilmedi de.
Her ayrılık tecavüzünü yaşatırken iliklerime,
Size yüzümü dönüp,
Ben masumum diyemedim hiç.

Benimde umutlarım vardı sizin gibi,
Anne,baba,
Ya da en sevdiğiniz adamın huzuruna çıkıp,
O ahmak gülüşlerimi savurup,
Benimde umutlarım var demeyi ne çok isterdim.
Çocukluğumu yaşayamadan,
Umutlarımı güncellemeden,
Şu pis kokan şehrinize kadın olmuşum,
Daha çocuk bile olamadan.

Önce kaybetmeyi öğrendim,
Kaybedip bir bir kazanmayı sonra,
Çok yoruldum vaktiyle,
Avuçlarım nasırlaşmış,
Diz kapaklarım kanamış,
Belim o ağır yüklerinizi taşımaktan bitap düşmüş.

Daha çocuk olmadan,
Kadın olmayı öğrettiniz bana,
Söyleyin bari,
O pis şehrinize hiç yakışabildim mi?

Güncesine düşürdüğüm u-mutsuzluklarım,
Yüzünüzü güldürdü mü?

Oysa ben,
Yeni doğan bebeğin kokusu kadar masumdum,
Bilmediniz.