Kadınım

An geldi gömüldün toprağa diri diri
Utanç verdin babana , kaldıramadın başını geri
Kadınım...

Verildi eline kazma kürek, koştun tarlaya.
Getirmek istedin üç beş kuruş yuvana
Kadınım...

An geldi yıktın koca bir krallığı
Fitneye boğdun koca bir hanedanlığı
Kadınım...

Doğurganlığın yoksa üstüne alındı bir kuma
Kader deyip boyun eğdin haksızlığa
Kadınım...

An geldi vezir ettin kocanı hayatta
Yahut rezil, küçük ihtiraslar uğruna
Kadınım...

Sabah ezanıyla yüklendin sırtına bir çuval
Kocan kahvede kumarda, çocukların görür ihmal
Kadınım...

An geldi öğreten oldun tahta başında
Kardelen çiçeği oldun cahil topluluğa
Kadınım...

Aşık oldun doyasıya, evlendirildin hayatının adamıyla
Berder oldun kimi zaman kardeşin uğruna
Kadınım...

An geldi evrak çantanla oldun iş kadını
Brifingler verdin güvenle, topladın insanları
Kadınım...

Kıskanılan oldun, perdeler kapatıldı yüzüne
Konuşmalar yasaklandı, şamarlar indirildi gözüne
Kadınım...

An geldi güldün, unuttun dününü ve acını
Büyüttün içinde her dem hayata sabrı
Kadınım...

Kimi zaman bir hakimin ?'yaz kızım''ı
Kimi zaman vatandaşın ?'sağ ol hemşire hanım''ı
Kadınım...

An geldi yerlere göklere sığdırılamadın
Mahzenlerde yatacak yer bulamadın
Kadınım...

Kimi zaman giydirildin zorla, kimi zaman soyuldun
Güçsüzlüğünde erkekler oyun oldun
Kadınım...

An geldi türküler yaktırdın güzelliğine
Şiirler söylettin endamına, dillerine
Kadınım...

Öpüldün yeri geldi sınırsızca soluksuzca
Dövüldün , al yanakların kızarırcasına
Kadınım...

An geldi karnında sıpayı, sırtından sopayı
Eksiltmedi cahil toplum sana dayağı
Kadınım...

Ağladığını gören olmadı çoğu zaman
İçine akıttın acını, hayat bu pek yaman
Kadınım...

Sen çiçektin oysa hayat ağacında
Çoğalan, soluyan, acıyı boşaltan bir organda
Kadınım...