Kadınım, Baharım, Aa Canım

senin gözlerinde
kumral bir akşamdır şimdi vakit ve yağmurlu üstelik
bir dilek çaputu bağlıyorsundur o yüz yıllık kiraz ağacına



kimbilir
belki o pencere kenarında günlüğün eksik sayfalarla dolu
ağlıyorsundur ve yorgundur kalbin neme lazım
indirgemiştir tüm ağırlığını ki yaralıdır üstelik
sustuğun yerde yalnızlaşıyorsundur



belki de
tel tel düşmüştür saçların
acep dişlerin ne haldedir ve lakin
omuzlarındaki her çöküş ayrılıkların başladığı
yere ve dönüşsüz bir gidiştedir



bilirim
bekliyorsundur hala o istasyon kasabasında
hiç bir trenden inmeyen o yolcuyu
ki uğuldayan yalnızlığını kim duyabilir
sızlatan yalnızlığımla benden başka
sana kim seslenebilir



'kadınım
baharım
aa canım'


o trenden inmediğim her gün için beni affet


.....