Kadınım Ben

Yoruldum artık beyninde insan,
Bedeninde kadın olmaktan.
Sana, size ve de onlara
Selam verip saymaktan,
Evet deyip yaşama sarılmaktan,
Gönüllerde gönül olmaktan,
Hayır dediğimde suçlanıp, susturulmaktan
Sorularınızı yanıtlamaktan...

Konuştuğunuzda dinlemekten,
Anlattığınızda anladım demekten,
Sonra iyi insan, iyi kadın olmaktan...
Ama sev dediğinizde sevememekten
Sevmedim demekten...

Sonra suçlandım duyarsızlıktan,
Duygusuzluktan.
Mahkum edildim, hüküm giydim
Korkaklıktan, kötülükten
Kalpsiz olmaktan...

Kadınım ben, yalnızlığında da,
Senle, sizleyken de...

Sevemedim diye seni-sizi,
Hatta suçluyorsa da herkes beni,
Yine kadınım ben...

Söyle/yin bana
Ben hiç küstüm mü, hiç kırıldım mı sana/size
Yalana meyledip kaçtım mı,
Dostluğu hiçe sayıp, sensiz-sizsiz oldum mu?

Ağladığımda yalnızdım, akan gözyaşlarımdı benim
Yoktu yanımda sevdanız...
Yaşlandığımda sensiz-sizsiz, geçen yıllarımdı benim.
Sürgündeydi aşklarınız
Gölgemin koynundayken yüreğim!..

Öyleyse söyleyin bana:
Bittiyse eğer, aşksız bu ömür
Ya da geçtiyse sevgisiz bu zaman
Bu biraz da sizin suçunuz..
Bu biraz da sizin suçunuz!..