Kadının Dudakları Yağmur Buluşması

kadın dudakları kavramaya çalışırken aşk ve ölümü
bütün iyi insanlara dua ediyor
devrimi ve adaleti heveslendirecek marşlar mırıldanıyor
şefkati ve vicdanı yürüyüşe çağırıyor
yüreğinin papatya saati berrak bakıyor göğe
bütün çocuklar narin büyüsün
incinmesin masalların bilinci
soğuk silahların ölüm üretmesine kızgın
yanağından ıtırlı bir gül geçiyor
yüreği budanmış
acı gülümsüyor

şarkıların ve şiirlerin
mavi renkle seviştiği yeri düşünüyor

bu nemli sessizlik ne zaman gülecek
kötüyü ne zaman yenecek yaşam
diye soruyor göğsünün sızına
ayda asılı kalmış bir söz dökülüyor denize
balığın pulu deli bir özlemle parlıyor
derinliğin sırrına karışıyor kaderin boşluğu
soytarı gerçek sokakları arşınlarken
hüzünlenip gidiyor çatık kaşlı gece
dağların yalnızlığı ve kuşların dili karşılıyor güneşi
çelimsiz ve kırgın yeni bir gün başlıyor
kadın beklemeler taşıyan bedeni kaldırıyor
masada yarım bir şiir külü kaçmış bir sigara
hesaplaşmaya devam ediyor insanlığın hatalarıyla

kadının dudakları yağmur buluşması
yüzü ateşini arayan orman
elleri itirazına küskün umuda ezgi
raksını yitirmiş bir nehir taşarken içinden
sancıyan sorular dökülüyor dizlerinden
tuzlu bir anlam gözlerini kuşatmış

karmaşanın duyarsızlığı göğsünü geçip gözkapaklarını yakarken

yosun tutmuş ev pencerelerine güneş aklanmanın kokusunu bırakıyor...