Kadırga

Süzülüyor koca kadırga

Âheste bir kara gölgedir

Semâdaki temâşânın hâlesi

Küpeştesinde fânî bir hevestir

Fî târihinden kalma kürekçilerin

Patlamış avuçlarından dökülüyor

Bin sızı, bin keder

Gözleri boşluktadır nicedir

Mâzilerini unutmuşlar çoktan

Mâzisizlikten hepsi derbeder

Yıllardır bir aksak ritim peşinde

Kalmamış kalplerinde umuttan eser

Gecenin deryâsında süzülüyor

Koca kara kadırga

Yelkenleri fora

En ufak melteme aç 

Bir canavar ağzı gibi

Topluyorlar kısmetlerini

Dümen tutuyor kaptan

Kaptan kadırgaya sultan

Kaptan kadırgaya esir

Ömrü üç otuzluk akçe etmiyor

Ömrü bir yalnız nehir

Deryâ ile savaşır, deryâ ile sevişir

Fiyakalı hikâyelerle doludur kaptan

Ne gâm ki bulamamış hiç âb-ı revân

Uçsuz bucaksız su çölünde

Süzülüyor kara kadırga

Bir martı gözler

Veyâ bir kara karga

Bu da onun payına düşen ezâdır

Aramakla geçer sonsuz zaman

Bu su çölünde topraktan bir vaha

Tımar edilmiş beygirler gibi

Parlıyor çıplak başı levendlerin
Bedenlerinde ölümün haritaları

İnce ince, dilim dilim nakşıdır

Yüreklerine değememiş bıçakların

Hayâllere âşık, hayâletleri özler

Piştovları suskun belki ama
Rûhlarında bitmez sebepsiz cenkler

İki mâvinin arasında
Bir şeytan tüyü misâli süzülüyor kadırga

Kendi ninnisini uydurmuş

Halatlarının gıcırtısından
Hiç başka nağme duymamış

Yalnız ve lâl dünyasından