Kafkasların Gözyaşı

yalnız yaprakların nefes alışını ve
rüzgarın yüzümüzü sıyırırken
çıkardığı sesi duyabiliyordu tanrı
günlerden bir şubat akşamı
bir kadının göğsü kesiliyordu
yeşertmesin diye yeni bir vatanı
sustum, beynime saplanan bir kurşun gibi
sustum
ölmeye çalışan çocukların
çıkaramadığı çığlık
şimdi kafkaslarda dağların gözyaşı