Kağıttan Umutlar...

Kağıttan sanırdık biz kayıkları
Öğrendik kağıttan değilmiş meğer
Yine uçak yapar salardık gökyüzüne
Hep iniş yapardı komşunun bahçesine
Bir de ağlardık vermezse komşu teyze.

Ben hep seni çizerdim beynimin tuvaline
Gözlerinin renginden al, al olmuş yüzünden
Saçların sonbaharı çağrıştırırmış meğer
Biz mesimleri bahar sanırken
Meğer yılların kışı da varmış
Ne güzel günlermiş o günler
Farkına varmadan yaşadığımız.

Ben unutmadım seni büyürken boyum posum
Ya sen can ya sen beni
Gelirmiyim aklına arada bir sırada bir?

Mevsimin kışı şimdi sahiller kalmış yalnız
Yıkılmaz sanıyorduk oysa kumdan kalelerimiz
Ne kalemiz kalmış ne ayak izlerimiz
Nerde kaleye sakladığımız tertemiz hayalimiz
Hepsi yıkılmış bir, bir büyümeye çalışırken ikimiz
Yer bulmaya çalışırken başka yürekte
Hırpalanmış tertemiz hislerimiz.

Bildiğim tek şiirdi gözlerin korkusuz okuduğum
Kimse bana sen gibi bakmayınca anladım
Neler sığdırmıştık oysa iki küçük yüreğe
Dünya kirletmiş giderken büyümeye.

Hayallerimiz vardı hatırlarmısın
İki büyük can olacaktık
Nohut oda bakla sofa evimiz
Süsleyecektik kuşlar gibi sevinçle
Şimdi evren bir boşluk dolduruyor sayemde
Ben hala çocuk düşlerimin peşinde.

Hadi çık gel aniden kalbim dursun sevinçten
Tasalanma tanırım alnındaki beninden
Anlatacağım çok şey var sana eğer dinlersen
Kim bilir belki ömrüm yetmeyecek
Senin de bana bilmem ki neler, neler
Yiterken gözlerim gözlerinde
Kayıta değer bir şey bulamayacağım
Belki de deniz gözlüm belki de...