Kahhar

merhaba insan

size ağrıdan yazıyorum

sancıdan,çaresizlikten,yetimlikten,
tozdan dumandan
ölmüş babadan,ağlayan anneden
kayıp parklardan,barut kokusundan yazıyorum



ellerim kan kokar
her sabah çöpe atarım gülmelerimi
annemin kucağı titreyen toprak
ölüm siyahı şehrim
ve
derin bir sessizlikte kardeşlerim


yarın ölmüşüm
bugün yaşamadan
gözlerimde iki taş parçası dünya
seyirlik bir film gibi bakıyorlar alnıma


çehrem doğuştan kırmızı
ellerim hala kolumdayken kaldırıyorum semâya
Yâ Kahhar


eğreti duruyor heyecanlarım
gündüzlerini kaybetmiş bu kentte
bomba sesiyle dönerim oyunlarımdan evime




çocuklarınızın yüzüne iyi bakın
ve onları ağlatmayın

ölmezsem yine yazarım
çünkü ölüyor burda her insan her sevinç ve her çocuk

hoşcakal insan...